Բանաստեղծություններ

***

Հայ ազգը դա այդ չէ, որ նախեք գծել,

Այս սարերի կո՛չն է, սուրբ ջրերի ծի՛ն,

Այս հողերի հա՛մն է արևածի՛ն,

Հզո՛ր է, արդա՛ր է և երջանկա ԼԻ՛,

Ձեր մունաթով լացն չէ, կտա ձեզ վարի՛,

Զարթնիր խափեքնից սարի ժողովու՛րդ,

Ջարդ տուր ոսկե ցլին, արև՛ը պաշտի,

Որ կյանք է տալիս բոլորին անդադար,

Որ լույս է մղում սրտից-սիրտ հավասար,

Սիրում է, ստեղծում է և ջերմ նվիրում,

Արդյոք կասեք ա՞յդ չե՛նք…

Ասածը ցլի՞

Լսիր մենակ սի՛րտդ սարի ժողովուրդ,

Մենք ՄԵ՛Կ ենք, Հզո՛ր ենք և Երջանկա ԼԻ՛

***

Ինչո՞վ ենք ապրում, մի նայիր դու, եղբա՛յր

Արդյո՞ք հարազատ է քեզ լացն անդադար

Այո, համամիտ եմ դաժան էր անցյալն,

Բայց այս վայրկյանին դու կարող ես ժպտա՛լ

Ժպտալ այս սիրո լի հզոր արևին

Ժպտալ այս սարերին, որ կյանք են տալիս

Ջրերը օրհնելով իրենց գագաթից

Հոսանք են տալիս ջրերին սրբալի

Արդյո՞ք քո սրտով չի դա, ի՛մ հարազատ

Կարող ես օրհնել դու վերցրածտ հազա՛ր

Կարող ես սիրել և ստեղծել, նվիրել

Առանց սպասանքի արտահայտդ մղել

Բոլորն հարազատ են, առջևտ նայիր

Նայիր աչքերից մինչև սիրտը, լսի՛ր,

Լսիր սրտիդ խոսքը, դա ուժ է տալիս

Ճշմարտ գիտութունին, անխափեբալի

Լսածդ, տեսածդ — օրհնիր, հավատա

Ամբողջ էությունտ լույսովտ լցրա,

Սիրով լի քո լույսը առջևտ մղիր

Վառվեն- հիասքանչ է, որ չէ- նույնալի:

***

Մի մարդ էր ապրում սարերու՛մ,

Հզոր սարերում՝ սիրա Լի՛

Ապրում էր երջան և բարի

Սարի խոսքը սրտում, Հե՜ հիիի՜…

Սիրում էր այս մարդը անտառով ման գալ,

Օրհնել ամեն քայլը, հոսանքը ստանալ,

Ստացածից ստեղծել սարեցու արարյալն,

Այն ինչ հարազատ է, այն ինչ հոգառյալ

Անցյալում այս մարդը ունե՛ր վառ դեպք,

Որ բացվելո՛վ ցու՛յց տվեց, որ ու՛նի նա վերք

Սրտի խորքերից, թաքնված դարակից

Սարե՛ցու շարժքայլին գույներ էր տալիս

Գույները մռայլ էին և տխրալի

Ցավի վախով լայն էին և սոսկալի

Սարեցուն տանջում էին, ո՛ր կյանք չապրի

Նրանց խափեխոսքին անզա՛րթնած լսի

Բայց դեպքիհզորը աչքերը բացեց

Աչքերը բացվեց և լույսը լցվեց

Լցվեց ճշմարտա՛տես բաց վեր հոսանքով