Бесплатный фрагмент - Москва — Афон
Mosca — Athos. Moscow — Athos. Μόσχα — Άθως
Москва — Афон
Mosca-Athos. Moscow-Athos. Μόσχα — Άθως
ОТ АВТОРА
Мой путь на Афон начался после смерти мамы, когда мне было 12 лет (папа умер раньше, когда мне было 4 года). Меня отправили учиться в церковную школу, я пела в детском церковном хоре у Патриарха Алексия II в Богоявленском Соборе в Москве (Елоховка) и много писала — стихи и прозу. Однажды в 13 лет (1989—1990) я отчетливо увидела себя в окружении скал, похожих на окаменевших людей в таинственной бухте у Небесного города, и написала миниатюру «Девочка и Море», хотя никогда не была на море до этого. Видение не отпускало меня, повторяясь, и в 1992 году я написала стихотворение «Девочка и Море».
Впервые я оказалась на Афоне в Греции в мае 2002. Путешествуя на корабле с полуострова Кассандра к Святой Горе, я узнала, что Афон — это полуостров, где живут и обычные люди, не монахи, — на обратном пути наш корабль сделал остановку в деревне Урануполи на границе с Православным Афоном («город Неба», «Небесный город» — Уран означает Небо по-гречески), и мне захотелось вернуться в Грецию, именно на полуостров Афон, в Урануполи. В 2010 году я приехала на Афон с сыном, приобрела первые афонские рукописные иконы, познакомилась с прекрасными людьми — местными жителями, которые в дальнейшем стали моими друзьям, — с тех пор я приезжала в Урануполи каждое лето. В январе 2015 года я оказалась в Урануполи и на Рождество. София, дочь моей греческой подруги Димитры, провела мне экскурсию по развалинам монастыря Зигу и показала прямо на границе с Афоном бухту, скрытую от посторонних глаз скалами, похожими на окаменевших людей. Именно её я видела, когда мне было 13 лет!
У каждого человека — свой путь и свои задачи на Земле. Мой земной путь был посвящён творчеству — литературе. Бог дал мне возможность покорить Литературный Олимп и объехать более 50 стран, путешествуя по миру, но в итоге привёл меня на Афон в Урануполи, где навсегда останется моё сердце. Эта книга — мой путь из Москвы на Афон, сотканный из фрагментов стихов и фото, на память моим друзьям и близким в Москве и Урануполи.
С любовью и благодарностью,
Александра Крючкова,
Заслуженный писатель Союза писателей России,
лауреат международных премий,
номинант на Нобелевскую премию по литературе
* Предисловие к 1-му полноцветному изданию книги: ISNB 978-5-91865-814-7, Москва, изд-во «Вест-Консалтинг», 2005, 320 с. [320 илл.]
Preface by the Author
My way to Mount Athos started after the death of my mother, when I was 12 years old (my father died when I was 4 years old). I was sent to study at a church school, I sang in the children’s church choir under Patriarch Alexy II at the Epiphany Cathedral in Moscow (Elokhovka) and wrote a lot of poetry and prose. Once, at the age of 13 (1989—1990), I clearly saw myself surrounded by rocks that looked like frozen people in a mysterious bay near some Heavenly City. I wrote «The Girl and the Sea» miniature, although I had never been to the sea. The vision didn’t let me go, constantly repeating, and in 1992 I wrote «The Girl and the Sea» poem.
I first found myself on Athos in Greece in May 2002. Traveling by ship from the Kassandra peninsula to the Holy Mountain, I learned that Athos is a peninsula where ordinary people, not monks, live too. On the way back, our ship made a stop in the village of Ouranoupolis on the border with Orthodox Athos («City of Heaven» / «Heavenly City», since Uranus means Heaven in Greek), and I wanted to return to Greece, specifically to the Athos peninsula, in Ouranoupolis. In 2010, I came to Athos with my son, we acquired our first Athos handpainted icons, met wonderful people, local residents who later became my friends, because since then I have come to Ouranoupolis every summer. In January 2015, I found myself in Ouranoupolis at Christmas. Sofia, the daughter of my Greek friend Dimitra, gave me a tour of the ruins of the Zygou monastery and showed me a bay right on the border with Mount Athos, hidden from prying eyes by rocks that looked like frozen people. Yes, that was exactly what I had seen at the age of 13!
Everyone has one’s own path and mission on Earth. My earthly path was dedicated to creativity in the sphere of literature. God gave me the opportunity to conquer the Literary Olympus and travel around more than 50 countries, but in the end he brought me to Athos in Ouranoupolis, where my heart will remain forever. This book is my way from Moscow to Athos, woven from fragments of poems and photos, as a memory of me for my relatives and friends in Moscow and Ouranoupolis.
With love and gratitude,
Alexandra Kryuchkova,
Honored Writer of the Union of Writers of Russia,
laureate of international awards,
nominee for the Nobel Prize in Literature
* Preface to the 1st and full-colored edition: ISNB 978-5-91865-814-7, Moscow, «West-Consulting», 2005, 320 p. [320 ill.]
Prefazione dall’Autore
La mia strada verso il Monte Athos è iniziata dopo la morte della madre, quando avevo 12 anni (mio padre morì quando avevo 4 anni). Sono stata mandata a studiare in una scuola ecclesiastica, ho cantato nel coro della cattedrale dell’Epifania a Mosca (Elokhovka) del Patriarca Alessio II ed ho scritto molto, sia poesie che prosa. Una volta, all’età di 13 anni (1989—1990), mi vidi chiaramente circondata dalle rocce, che sembravano persone congelate, in una baia misteriosa vicino ad una Città Celeste, e scrissi la miniatura «La Ragazza ed il Mare», sebbene non fossi mai stata al mare prima. La visione non mi lasciò andare, si ripeteva, e nel 1992 scrissi la poesia «La Ragazza ed il Mare».
Mi sono trovata per la prima volta presso l’Athos in Grecia nel maggio 2002. Viaggiando in nave dalla penisola di Kassandra alla Montagna Sacra, ho appreso che l’Athos è una penisola dove vivono anche persone comuni, non monaci. Al ritorno, la nostra nave ha fatto una sosta al villaggio di Uranopoli (Ouranoupolis), situato alla frontiera coll’Athos Ortodosso («Città del Cielo» / «Città Celeste», perchè Urano significa «Cielo» in greco). Ho voluto tornare in Grecia, precisamente sulla penisola di Athos, ad Uranopoli. Nel 2010 sono venuta lì col figlio, ho acquistato le nostre prime icone athonite dipinte a mano, ho incontrato delle persone meravigliose, residenti locali ed in seguito miei amici, visto che da allora vengo ad Uranopoli ogni estate. Nel Gennaio 2015 ho fatto un viaggio ad Uranopoli anche per il Natale. Sofia, la figlia della mia amica greca Dimitra, mi ha fatto vedere le rovine del monastero di Zygou e la baia proprio alla frontiera col Monte Athos, nascosta agli occhi indiscreti dalle rocce che sembravano persone congelate. Sì, è esattamente quello che ho visto quando avevo 13 anni!
Ognuno ha il proprio percorso e la missione sulla Terra. Il mio percorso terreno è stato dedicato alla creatività nel campo della letteratura. Dio mi ha dato l’opportunità di conquistare l’Olimpo letterario e viaggiare in più di 50 paesi del mondo, ma alla fine mi ha portato ad Uranopoli presso l’Athos, dove il mio cuore rimarrà per sempre. Questo libro è la mia strada in breve da Mosca all’Athos, intessuta di frammenti di poesie e foto, come un ricordo di me per i miei parenti ed amici a Mosca ed Uranopoli.
Con amore e gratitudine,
Alessandra Kriuchkova,
scrittore onorato dell’Unione degli scrittori russi,
vincitore di premi internazionali,
candidato al Premio Nobel per la letteratura
* Prefazione alla prima edizione del libro con le foto: ISNB 978-5-91865-814-7, Mosca, «West-Consulting», 2005, 320 p. [320 ill.]
Από τον Συγγραφέα
Το ταξίδι μου στο Άγιο Oρος ξεκίνησε μετά το θάνατο της μητέρας μου όταν ήμουν 12 ετών (ο μπαμπάς πέθανε πριν από αυτό, όταν ήμουν 4 ετών). Με έστειλαν να σπουδάσω σε Εκκλησιαστικό Σχολείο, τραγούδησα στην παιδική εκκλησιαστική χορωδία του Πατριάρχη Αλεξίου Β στον Καθεδρικό Ναό των Θεοφανείων στη Μόσχα και έγραψα πολλά — ποίηση και πεζογραφία. Κάποτε, σε ηλικία 13 ετών (1989—1990), είδα καθαρά τον εαυτό μου περιτριγυρισμένο από βράχους που έμοιαζαν με παγωμένους ανθρώπους σε έναν μυστηριώδη κόλπο κοντά στην ουράνια πόλη και ζωγράφισα ένα μικροσκοπικό «Το Κορίτσι και η Θάλασσα», αν και δεν είχα πάει ποτέ στη θάλασσα πριν. Το όραμα δεν με άφησε, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του, και το 1992 έγραψα το ποίημα «Το Κορίτσι και η Θάλασσα».
Βρέθηκα για πρώτη φορά στο Άγιο Oρος στην Ελλάδα τον Μάιο του 2002. Ταξιδεύοντας με πλοίο από τη χερσόνησο της Κασσάνδρας στο Άγιο Oρος, έμαθα ότι ο Άθως είναι μια χερσόνησος όπου ζουν απλοί άνθρωποι, όχι μόνο μοναχοί. Στο δρόμο της επιστροφής, το πλοίο μας έκανε μια στάση στο χωριό Ουρανούπολη στα σύνορα με τον Ορθόδοξο Άθω («πόλη του Ουρανού», «Ουράνια πόλη») και ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στη χερσόνησο του Άθω, στην Ουρανούπολη. Το 2010 ήρθα στο Άγιο Oρος με τον γιο μου, αγόρασα τις πρώτες αγιογραφημένες εικόνες, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους — κατοίκους της περιοχής που αργότερα έγιναν φίλοι μου — από τότε έρχομαι στην Ουρανούπολη κάθε καλοκαίρι. Τον Ιανουάριο του 2015 βρέθηκα στην Ουρανούπολη για τα Χριστούγεννα. Σοφία, θυγατέρα της ελληνίδας φίλης μου Δήμητρας, μου έκανε μια ξενάγηση στα ερείπια της Μονής Ζίγκου και μου έδειξε έναν κόλπο ακριβώς στα σύνορα με το Άγιο Oρος, κρυμμένο από αδιάκριτα μάτια από βράχια που μοιάζουν με απολιθωμένους ανθρώπους. Ναι, αυτό είδα όταν ήμουν 13 ετών!
Κάθε άτομο έχει τη δική του εντολή και τα δικά του καθήκοντα στη Γη. Το γήινο μονοπάτι μου ήταν αφιερωμένο στη δημιουργικότητα-τη λογοτεχνία. Ο Θεός μου έδωσε την ευκαιρία να κατακτήσω τον λογοτεχνικό Oλυμπο και να ταξιδέψω σε περισσότερες από 50 χώρες, αλλά στο τέλος με έφερε στο Άγιο Oρος στην Ουρανούπολη, όπου η καρδιά μου θα παραμείνει για πάντα. Αυτό το βιβλίο είναι το ταξίδι μου από τη Μόσχα στο Άθω, υφασμένο από θραύσματα ποιημάτων και φωτογραφιών, στη μνήμη μου για τους φίλους μου και τη οικογένεια μου στη Μόσχα και την Ουρανούπολη.
Με αγάπη και ευγνωμοσύνη,
Αλεξάνδρα Κριουτσκόβα,
Επίτιμη συγγραφέας της Ένωσης Συγγραφέων Ρωσίας,
βραβευμένη με διεθνή βραβεία,
υποψήφια για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας
ПОСВЯЩАЕТСЯ
Dedicato a / Dedicated to / Αφιερωμένο
· Святой Горе Афон / il Monte Athos / Mount Athos / στο Άγιον Oρος
· Урануполи / Uranopoli / Ouranoupolis / στην Ουρανούπολη
деревня на границе с Афоном, Халкидики, Греция
villaggio alla frontiera coll’Athos, Calcidica, Grecia
village at the border of Athos, Halkidiki, Greece
ένα χωριό στα σύνορα με τον Άθω, Χαλκιδική, Ελλάδα
· Джойс Мэри НанКивелл Лох / Joice Mary NanKivell Loch
поэтессе, писательнице, со-основателю Урануполи
poetessa e scrittrice, co-fondatrice di Uranopoli
poetess and writer, the co-founder of Ouranoupolis
στην ποιήτρια, συγγραφέα και ιδρύτρια της Ουρανούπολης
· Димитре и Димитрису / Dimitra & Dimitris /
Δήμητρα & Δημήτρης
моим первым друзьям в Урануполи
i miei primi amici da Uranopoli
my first friends in Ouranoupolis
στους πρώτους μου φίλους στην Ουρανούπολη
· моей семье / mia familia / my family / στην οικογένειά μου
· Александру Бесполденову / Alexander Bespoldenov /
Αλέξανδρος Μπεσπολδένοφ
монаху, основателю группы Святая Гора Афон в России
monaco, fondatore della comunità del Monte Athos in Russia
monk, the founder of the Mount Athos community in Russia
στον μοναχό, ιδρυτή της ομάδας Άγιον Oρος στη Ρωσία
vk.com/ayiooros
1. СНЫ об УРАНУПОЛИ
Sogni di Uranopoli. Dreams about Ouranoupoli. Oνειρα για την Ουρανούπολη
Девочка и Море
Она подолгу сидела у моря на закате, Девочка в розовом платье. О чём-то размышляла и пристально смотрела в Небо. Она видела Таинственную Страну в облаках, где жили крылатые люди. Сиреневые замки манили её к себе, в их причудливых садах благоухали сказочные цветы и пели волшебные птицы. Ветер доносил до Девочки необычайные ароматы и отзвуки чарующих мелодий. А ещё она видела в Небе знакомые лица, они улыбались и звали Девочку в Небесную Страну, в Город Солнца. Она мечтала попасть к ним, но не знала, как это сделать, — у неё не было крыльев. Солнце садилось в море. Тёплые волны ласкали её ножки, напевая тихую добрую песню, которую она слышала от матери, когда была ещё совсем маленькой. Девочка оглянулась, но на берегу никого не было, и ей стало совсем одиноко. Угрюмые Скалы не понимали её, потому что не имели чувств, отчего, впрочем, и не умирали. Скалы, как и обычно, лишь молча созерцали картину на закате Солнца: Девочку и Море.
Солнце приближалось к линии горизонта. Волны шептались всё громче и громче. Волшебная Страна уплывала вдаль, теряя свои очертания.
И слёзы упали в море, и море стало солёным…
Чайки, прилетевшие вечером на тот берег, уже никого не застали. Солнце скрылось за горизонтом, наступала ночь. Где-то далеко в Небе они заметили очертания неизвестного Города. Им стало интересно: что это за Город — не на Земле, а в Небе? Никогда раньше они не видели таких городов! И две самые любопытные чайки решили долететь до загадочного Города, но тщетно — у них не хватило сил.
А Девочка исчезла. Скалы больше не созерцали её здесь, на берегу моря, на закате Солнца. И только книжка, оставленная Девочкой на прибрежном камне, напоминала им о её существовании…
1989—1990
La Ragazza ed il Mare
Rimase seduta a lungo in riva al mare al tramonto, la Ragazza nel vestito rosa. Pensava a qualcosa guardando attentamente il Cielo. Un Paese misterioso dove viveva un popolo alato, si faceva vedere tra le nuvole. I castelli di lillà la chiamavano, nei loro pittoreschi giardini profumavano fiori da favola e cantavano uccelli magici. Il Vento portava alla Ragazza aromi straordinari ed echi di melodie incantevoli. Lei vide nel Cielo anche dei volti familiari, che le sorridevano e la chiamavano nel Paese Celeste, nella Città del Sole. Sognava di raggiungerli, ma non sapeva come farlo — non aveva le ali.
Il Sole stava tramontando nel mare. Le onde calde le accarezzavano i piedi, canticchiando una canzone dolce e gentile che aveva sentito da sua madre quando era molto piccola. La ragazza si guardò intorno, ma non c’era nessuno sulla riva e si sentì completamente sola. Le Rocce erano cupi e non la capirono, perché non avevano sentimenti, e per questo non morivano. Le Rocce, come di solito, si limitavano a contemplare in silenzio il quadro del tramonto: la Ragazza ed il Mare. Il Sole si stava avvicinando all’orizzonte. Le onde sussurravano sempre più forte. Il Paese Celeste si allontanava, perdendo i suoi contorni.
Le lacrime caddero nel mare, ed il mare divenne salato…
I gabbiani che quella sera volarono sulla riva non trovarono nessuno. Il Sole era scomparso dietro l’orizzonte, lasciando entrare la Notte. Comunque, lontano nel Cielo, i gabbiani notarono i contorni di una Città sconosciuta. Si chiesero, «Che Città è questa, non sulla Terra, ma nel Cielo?» Non avevano mai visto una città del genere! I due gabbiani più curiosi decisero di volare nella misteriosa Città, ma invano: non avevano abbastanza forza.
La Ragazza scomparve. Le Rocce non la vedevono più lì, in riva al mare, al tramonto. Solo il libro lasciato dalla Ragazza su una pietra costiera ricordava loro la sua esistenza.
1989—1990
The Girl and the Sea
She used to sit for a long time by the Sea at sunset, the Girl in a pink dress. Lost in thoughts about something, she was gazing into the Sky. There was a Mysterious Land in the clouds, where winged people lived. Lilac castles beckoned her to them, in their quaint gardens fabulous flowers were fragrant and magical birds were singing. The wind carried unusual aromas and echoes of enchanting melodies to the Girl. And she also saw familiar faces there, they smiled and called the Girl to their Heavenly Country, to the City of the Sun. She dreamed of getting to them, but didn’t know how to do it, because she had no wings.
The Sun was setting into the Sea. Warm waves caressed her legs, singing a quiet kind song that she had heard from her mother being still a baby. The Girl looked around, but there was no one on the shore, and she felt completely lonely. The gloomy Rocks didn’t understand her, because they couldn’t feel anything, however, that was the reason they would never die. The Rocks, as usual, were only watching silently the picture at sunset: the Girl and the Sea.
The Sun was approaching the horizon. The waves were whispering louder and louder. The Magic Country floated away, losing its outlines.
The tears fell onto the waves, and the Sea became salty…
The seagulls that flew to the seashore in the evening didn’t find anyone there. The Sun sank behind the horizon, and the Night came. Somewhere far away in the Sky, the seagulls noticed the outlines of an unknown City. They wondered, what kind of City it was, being situated not on Earth, but in the Sky. They had never seen such cities before! And the two most curious seagulls decided to make a flight to the mysterious City, but they had not enough strength to reach it.
The Girl disappeared. The Rocks no longer saw her there, on the seashore, at sunset. Only the book left by the Girl on the coastal stone reminded them of her existence…
1989—1990
Το Κορίτσι και η Θάλασσα
Κάθισε για πολύ καιρό δίπλα στη θάλασσα το ηλιοβασίλεμα, ένα Κορίτσι ντυμένη με ροζ φόρεμα. Σκεφτόταν κάτι και κοιτούσε με προσοχή τον Ουρανό. Είδε μια Μυστηριώδη Γη στα σύννεφα όπου ζούσαν φτερωτοί άνθρωποι. Τα λιλά κάστρα την δελέαζαν, την κάλεσαν σε αυτούς, παραμυθένια λουλούδια αρωμάτιζαν στους φαντασιόπληκτους κήπους τους και τα μαγικά πουλιά τραγουδούσαν.
Ο άνεμος έφερε εξαιρετικά αρώματα και ήχους μαγευτικών μελωδιών στο Κορίτσι. Και είδε επίσης γνωστά πρόσωπα στον ουρανό, χαμογέλασαν και κάλεσαν το κορίτσι στην Ουράνια γη, στην πόλη του ήλιου. Ονειρευόταν να φτάσει σε αυτά, αλλά δεν ήξερε πώς να το κάνει — δεν είχε φτερά.
Ο Ήλιος έδυε στη θάλασσα. Ζεστά κύματα χάιδεψαν τα πόδια του κοριτσιού, τραγουδώντας ένα απαλό, ευγενικό τραγούδι που άκουσε από τη μητέρα της όταν ήταν πολύ μικρή. Το κορίτσι κοίταξε γύρω, αλλά δεν υπήρχε κανείς στην ακτή και ένιωθε πολύ μοναχική. Οι ζοφεροί Βράχοι δεν την κατάλαβαν, επειδή δεν είχαν συναισθήματα, δεν πέθαναν εξαιτίας αυτού. Οι Βράχοι, ως συνήθως, κοίταξαν την ίδια εικόνα στο βασίλεμα του Ήλιου: το Κορίτσι και τη Θάλασσα. Ο Ήλιος πλησίαζε τον ορίζοντα. Τα κύματα ψιθύριζαν όλο και πιο δυνατά. Η Μαγική Γη επιπλέει μακριά, χάνοντας τα περιγράμματα της.
Και τα δάκρυα έπεσαν στη θάλασσα, και η θάλασσα έγινε αλμυρή…
Οι γλάροι που έφτασαν στην ακτή το βράδυ δεν βρήκαν κανέναν. Ο Ήλιος είχε εξαφανιστεί κάτω από τον ορίζοντα και η νύχτα έχει έρθει στο δικό της. Κάπου μακριά στον ουρανό παρατήρησαν τα περιγράμματα μιας άγνωστης Πόλης. Άρχισαν να αναρωτούσαν: «Τι είδους Πόλη είναι αυτή — όχι στη Γη, αλλά στον Ουρανό;» Δεν είχαν ξαναδεί τέτοιες πόλεις! Και δύο από τους πιο περίεργους γλάρους αποφάσισαν να πετάξουν στη μυστηριώδη Πόλη, αλλά μάταια — δεν είχαν αρκετή δύναμη. Και το Κορίτσι εξαφανίστηκε. Οι Βράχοι δεν την ξαναείδαν ποτέ, στην παραλία, στο βασίλεμα τιυ Ήλιου. Και μόνο το βιβλίο που άφησε το Κορίτσι στην παράκτια πέτρα τους υπενθύμισε την ύπαρξή της…
1989—1990
Лестница
Целуя словом чужих наречий,
Скажи мне: сколько смертей до счастья?
Мы оба помним, что там, у моря,
Где двери в Небо всегда открыты,
Сам Бог рыбачит…
Танцуя в чатах, держи надеждой,
Мечтой о Солнце, венце и крыльях,
Баюкай мифом, мол, там, у моря,
Где двери в Небо всегда открыты,
Чудес навалом…
Меняешь минус на плюс — растают
Два шесть три восемь км меж нами,
Мне страшно думать, что там, у моря,
Где двери в Небо всегда открыты,
Маяк погаснет…
Я слышу скрипку, и ты, ты тоже —
Не в наших душах иссяк Источник!
Мы знаем: если…, то там, у моря,
Где двери в Небо всегда открыты,
Волна зашкалит…
Любовью нежной — ещё нежнее! —
Согреем в стужу сердца седые,
И вместе — к звёздам, ведь там, у моря,
Где двери в Небо всегда открыты,
Гора — стремянка…
20 января 2024
La scala
Baciando con la parola dei dialetti stranieri,
Dimmi, quante morti ci sono prima della felicità?
Ci ricordiamo entrambi, che in riva al mare,
Laddove le porte del Paradiso sono sempre aperte,
Sta pescando il Signore.
Ballando nelle chat, mi mantieni con la speranza,
Con un sogno del Sole, corona ed ali,
Dondolando il mito, che in riva al mare,
Laddove le porte del Paradiso sono sempre aperte,
Ci sono tanti miracoli.
Cambia il meno in più e si sciolgono
Due sei tre otto chilometri in mezzo,
Ho paura di pensare, che in riva al mare,
Laddove le porte del Paradiso sono sempre aperte,
Sarà spento il faro.
Sento il violino, ed anche tu, anche tu…
Non sono le nostre anime, in cui la Fonte si è prosciugata!
Lo sappiamo: se…, allora, in riva al mare,
Laddove le porte del Paradiso sono sempre aperte,
Accadrà lo tsunami…
Coll’Amore più tenero, anzi, ancora più tenero,
Riscaldiamo nel freddo i nostri cuori da eremiti,
E saliremo alle stelle, perché in riva al mare,
Laddove le porte del Paradiso sono sempre aperte,
Il Monte è scala…
20 Gennaio 2024
The stairs
Kissing gently with words of some foreign dialects,
Tell me, how more deaths are before happy end,
We remember it both — in that place, by the sea,
With the Paradise gates always open so wide,
God is fishing himself.
Dancing softly in chats, keep me here with hope,
With a dream of the Sun, summer crown and wings,
Sweetly swinging the myth — in that place, by the sea,
With the Paradise gates always open so wide,
Every wish will come true.
Change just minus to plus, and they’ll melt,
melt away,
All the two six three eight of kilometres between,
While I shudder to think — in that place, by the sea,
With the Paradise gates always open so wide,
The lighthouse’ll go out.
Yes, I hear the violin, and you do it as well,
Not in our souls the Saint Spring has run dry!
We both know: if…, then — in that place, by the sea,
With the Paradise gates always open so wide,
A tsunami will pass.
With the most tender love, rather more, even more,
Our grey hermit hearts will be warmed in the cold,
And we’ll rise to the stars — in that place, by the sea,
With the Paradise gates always open so wide,
Mount Athos is stairs.
January, 20, 2024
Η σκάλα
Φιλώντας με με λέξεις άλλων γλωσσών,
πες μου πόσους θανάτους έχουμε αφήσει
πριν από την ευτυχία;
Και οι δύο θυμόμαστε ότι εκεί,
δίπλα στη θάλασσα, όπου οι πύλες του Παραδείσου
είναι πάντα ανοιχτές, ο ίδιος ο Θεός ψαρεύει…
Χορεύοντας στα chat, με κρατάς πίσω με ελπίδα
και όνειρα για τον Ήλιο, το στέμμα και τα φτερά.
Αγκάλιασέ με με τον μύθο ότι εκεί, δίπλα στη θάλασσα,
όπου οι πύλες του Παραδείσου είναι πάντα ανοιχτές,
υπάρχουν πολλά θαύματα…
Αν αλλάξεις το μείον σε πλέον, τα 2-6-3-8
χιλιόμετρα μεταξύ μας θα εξαφανιστούν.
Με φοβίζει να σκεφτώ ότι εκεί, δίπλα στη θάλασσα,
όπου οι πύλες του Παραδείσου είναι πάντα ανοιχτές,
το φάρος θα σβήσει…
Ακούω το βιολί, και εσείς — αυτό σημαίνει ότι η
πνευματική Πηγή στις ψυχές μας δεν εξαντλείται επίσης!
Γνωρίζουμε ότι αν…, τότε εκεί, δίπλα στη θάλασσα,
όπου οι πύλες του Παραδείσου είναι πάντα ανοιχτές,
θα ανέβει ένα τσουνάμι…
Με αγάπη τρυφερή — ακόμα πιο τρυφερή! —
θα ζεστάνουμε τις των αναχωρητών καρδιές μας
στο κρύο και θα κινηθούμε μαζί προς τα αστέρια,
γιατί εκεί, δίπλα στη θάλασσα, όπου οι πύλες
του Παραδείσου είναι πάντα ανοιχτές,
το βουνό είναι η σκάλα…
20 Ιανουαρίου 2024
Два зеркала
Два зеркала,
влюблённые взаимно,
висят напротив —
это ли печалька?
с гвоздей сорвутся —
бросятся навстречу,
осколками,
но всё-таки коснутся
друг друга страстно,
с жаждою предсмертной,
устав мечту
откладывать
на завтра…
01 февраля 2024
Due specchi
Innamorati reciprocamente,
appesi su, di fronte l’un’ all’altro, —
tristezza da morire? — due specchi
si staccheranno subito dai chiodi,
precipitandosi all’ultimo incontro,
e si frantumeranno per l’amore,
ma attraverso dei frammenti vivi,
comunque, con la sete pre-mortale,
si toccheranno appassionatamente,
essendo stanchi qui di rimandare
il loro sogno sempre per domani.
01 Febbraio 2024
Two mirrors
Two mirrors are mutually in love,
but hanging opposite each other…
Is that so sad?
They will fall off the nails,
and, rushing for the love,
they’ll shatter, anyhow,
touching one another
through their fragments
with a death-like thirst,
so passionately,
being too much tired
of living dreams
postponed for tomorrow.
February 01, 2024
Δύο καθρέφτες
Δύο καθρέφτες,
ερωτευμένοι αμοιβαία,
κρέμονται απέναντι ο ένας στον άλλο —
είναι αυτό λυπηρό;
Και θα ξεκολλήσουν από τα καρφιά —
θα τρέξουν ο ένας προς τον άλλο,
και έστω με θραύσματα,
αλλά παρ» όλα αυτά θα ακουμπήσουν
αλλήλους παθιασμένα,
με την προθανατική δίψα,
κουρασμένοι να αναβάλλουν
το ονείρεμα
για αύριο…
01 Φεβρουαρίου 2024
Афонский ветер
Прости за ветер
солнечно-пасхальный…
Гора всё знает —
колокол разбудит
во мне живое:
таинством прицелов
шальных амуров
падаю в ладони
душой-Псалтырью,
Пастыря целуя
в мечты и в губы
гимнами надежды,
во сне совместном —
грешники, в реале —
Любви Небесной
молимся о чётках
земных свиданий…
Господи, помилуй!
01 февраля 2024
Il Vento di Athos
Perdonami, amico, per il vento
solare di domenica da Pasqua…
Il Monte Athos sa e vede tutto,
e la campana sveglierà di nuovo
il ciò che è ancora vivo dentro.
E grazie al magico mestiere —
Cupido sta scherzando con le frecce! —
mi butto nelle palme delle mani
coll’animo Salterio, baciando
i sogni e le labbra del Pastore
coll’inno della ultima speranza,
nel nostro sogno siamo peccatori,
in realtà preghiamo ogni giorno
l’Amore dello Spirito Divino
per il rosario dei teneri incontri.
Abbi pietà, Signore, per favore!
01 Febbraio 2024
Athos Wind
Forgive me for the sunny wind of Easter!
Mount Athos knows everything and all, —
the still alive in heart will be awoken
by holy bells as ultimate recall.
Thanks to the mystery of pranking Cupid’s arrows,
I’m falling with my Psalter soul in cope
into the palms of tender hands, while kissing
the Shepherd’s lips and dreams with hymns of hope.
Both sinners in the common dream of ours,
we pray to Love of Heavens for reward,
such as the rosary of earthly sunny meetings, —
Have mercy, Lord!
February 01, 2024
Αθωονικός άνεμος
Συγχώρεσέ με για τον ηλιόλουστο
ανέμο του Πάσχα!
Ο Άθως γνωρίζει τα πάντα —
ζωντανό μέσα μου θα ξυπνήσει
από τον ήχο των ιερών καμπανούλων,
που ηχούν σαν την τελευταία υπενθύμιση.
Χάρη στο γεγονός ότι ο Έρως
αστειεύεται πυροβολώντας
μυστηριώδη βέλη αγάπης,
η ψυχή μου από το Ψαλτήρι πέφτει
στις τρυφερές παλάμες, φιλώντας
χείλη και ονειρέματα του Ποιμένα
με τους ύμνους της ελπίδας.
Στο κοινό όνειρό μας,
και οι δύο είμαστε αμαρτωλοί.
Προσευχόμαστε στην Αγάπη
των Ουρανών για όπως το κομποσχοίνι
των γήινων ηλιόλουστων συναντήσεων…
Κύριε, ελέησον!
01 Φεβρουαρίου 2024
Mou aresis
В реальности,
усеянной крестами,
на сны не ставь:
в них занавес — железный,
Гора — в слезах,
мне страшно…
Mou aresis*…
Над пропастью —
спасительный молебен,
держусь за птиц,
что вырвались из клеток
тетрадочных! —
успеют ли к монахам
за воздухом? —
там дышится небесно,
но Мамочка
печалится всё чаще
и в тапочках
спускается с вершины,
встречаемся
на призрачной границе,
где, кланяясь
корабликам и рыбам,
блаженная,
сидит со мной, вздыхает:
дочь ранена —
бескрылую жалеет…
А кто ещё?..
…Будильник…
Mou aresis…
Гора — в слезах,
утопится… — те птицы
вернулись в клетки
с ворохом пророчеств…
02 февраля 2024
*Mou aresis (му арэсис — греческий): «Ты мне нравишься».
Mi piaci
La Terra ha ragione per la croce,
neanche scommettiamoci sui sogni, —
si vede la cortina ma di ferro.
Il Monte sta piangendo… Mou aresis*…
Sai, ho paura. Sopra quell’abisso
il canto ortodosso è salvante.
Sto aggrappandomi all’aquila, stasera,
scappata dalle gabbie dei quaderni,
ma forse non raggiungo mai in tempo
i monaci per prendere un poco
dell’aria, laddove si respira
l’incenso dallo stesso Paradiso.
La Mamma ogni giorno è più triste, —
peccato, le pantofole bucate! —
di notte scende giù dal Monte Athos —
l’incontro viene sempre al confine,
s’inchina alle navi ed ai pesci,
Beata Lei, si siede e sospira
al mio fianco — figlia, sei ferita!
pietà di te rimasta senza ali! —
Chi altro? No, diciamolo in faccia:
Mi piaci tu… La sveglia… Mou aresis…
Il Monte sta piangendo, si affoga —
quell’aquila da gabbie dei quaderni
mai tornerà con buone profezie…
02 Febbraio 2024
*Mou aresis (gr.) = Tu mi piaci.
I like you
Reality — again —
is full of crosses.
Don’t bet on dreams —
they have an iron curtain.
The Mount bursts in tears,
and I’m scared.
Let’s face the truth —
I like you… Mou aresis*…
Above abyss,
the Elders’ chant’s salvation.
I’m holding on
to those birds, which dare
escape from jail
of cages in my notes,
to reach the monks
in time to get some air,
that one of Paradise,
the common air there,
while Mummy’s
getting sadder every day…
At night,
She goes down, wearing slippers,
we meet each other
on the phantom border,
and, bowing at ships,
and fish, and others,
the Blessed sits,
still sighing — daughter’s wounded! —
She pities me,
the wingless one. Who else?..
...The clock alarm…
I like you… Mou aresis…
The Mount bursts in tears
and will be drowned,
since those birds,
returning to the cages,
have brought
a sack of prophecies, my darling…
February 02, 2024
*Mou aresis (gr.) = I like you.
Μου αρέσεις
Σε μια πραγματικότητα
γεμάτη σταυρούς,
μη βασίζεσαι στα όνειρα:
εκεί το σιδηρούν
παραπέτασμα είναι,
το Oρος είναι δακρυσμένο,
με φοβίζει… Μου αρέσεις…
Η προσευχή των πρεσβυτέρων
πάνω από το βράχο
ακούγεται σαν σωτηρία.
Κρατιέμαι από πουλιά που
ξεφύγαν από τα κλουβιά
των τετραδιακών!
Δεν ξέρω αν θα προλάβουν
να φτάσουν εγκαίρως στους
μοναχούς για να πάρουν αέρα; —
Στο Άγιο Oρος όλοι
αναπνέουν τον ουρανό,
αλλά η Μαμά ανησυχεί όλο
και περισσότερο και κατεβαίνει
φορώντας παντόφλες
από την κορυφή. Συναντιόμαστε
στο φανταστικό σύνορο,
όπου, υποκλινόμενοι στις βάρκες
και στα ψάρια, η Ευλογημένη
κάθεται μαζί μου, αναστενάζει:
η θυγάτηρ τραυματίστηκε —
λυπάται που έγινα άπτερη…
Και ποιοί άλλοι;
…Ξυπνητήρι… Μου αρέσεις…
Tο Άγιο Oρος θα πνιγεί
στα δάκρυά του… —
αυτά τα πουλιά επέστρεψαν
στα κλουβιά με ένα σακίδιο
γεμάτο προφητείες…
02 Φεβρουαρίου 2024
Мост марта
от Начала Начал
предначертан путь Завтра:
перекрёстки туманных миров
Говарда
Лав-
Крафта,
даты дворцовых пиров,
звездочётов-волхвов
карта,
восхождений спираль,
постановки на сцене
театра,
совместимость имён,
однозначность знамён,
очерёдность времён,
месть
марта, —
мой апрель в твой февраль
нагло вторгся — завис
на холсте чёрно-белом,
а я — цветочная!
юная!
дерзкая!
ведьма?!
круг — мелом!
за чертой —
пустота — красота?
в переплёт —
чушь несусветная! —
полон любви —
хватит на всех! —
мой кораблик бумажный
средь льдин! —
кружит один —
грех! —
боль офсетная
зельем вскипает
и булькает,
рвётся наружу —
ожог в стужу!
ох, ух! —
мозг глух,
вместе с бабульками
точат ножи
разума миражи
пересудочно:
веком просрочен! —
в роман опоздала —
на все 100! —
вокзалов,
знаковых и не очень,
а люблю —
незабудочно!
скажи?
но ты —
тень —
в тишь,
тонешь — молчишь…
зри — зрей!
нет якорей
в матрице пятницы! —
явь пятится
в сон ниш,
рыцарь — под панцирь
привычной норы,
лишь
звезда
над вершиной Горы
падает снова с небес —
да!
наперекор …!
в разрез…!
сердцем — в сачок! —
к тебе! —
пустячок?!
ждёт
не собранный рюкзачок:
с кем прочь?
в день?
в ночь?
обручены?
обречены
след в след?
в плен?
в плед?
сжался билет,
тщетно старание —
Вселенская вотчина
вдоль-поперёк
на машинке
крест-накрест
прострочена
Богом заранее!
воздух в прогнозах
морозно-мимозен —
зима озабочена! —
в метель —
наотмашь, с петель,
слетела
обиды пощёчина —
Творец не серьёзен? —
свыше хранимые,
девочки — хрупкие,
слишком ранимые!
вёсен в заначке — пятак,
а снег — коматозен!
впрочем, нет-нет,
не так! —
с правом на вето:
тьме — свет!
курс — в лето!
за борт Галактик —
печаль!
я — остров сокровищ,
причаль!
от Начала Начал
предначертан путь Завтра:
перекрёстки туманных миров
Говарда
Лав-
Крафта,
даты дворцовых пиров,
звездочётов-волхвов
карта,
восхождений спираль,
постановки
на сцене
театра,
совместимость имён,
однозначность знамён,
очерёдность времён,
мой апрель,
твой февраль,
месть? (нет, зачёркнуто),
мост
марта…
04.02.2024
4 февраля 2024
Il ponte di Marzo
Dall’Inizio dell’Inizio
è destinato il cammino di ogni Domani:
il crocevia dei mondi nebbiosi di Howard Love-Craft,
le date delle feste di palazzo,
la mappa degli astrologi-magi,
lo spirale di salite,
gli spettacoli sul palco del teatro,
la compatibilità dei nomi,
l’univocità dello stendardo della vittoria,
l’ordine dei tempi,
la vendetta di Marzo.
Il mio Aprile ha sfacciatamente invaso il tuo Febbraio
ed appeso su una tela in bianco e nero,
mentre sono un fiore! giovane! impudente!
strega?!
Fai un cerchio col gesso!
Il vuoto oltre la linea è bellezza?
Totale assurdità in rilegatura!
Piena d’amore, abbastanza per tutti,
la mia barchetta di carta tra i banchi di ghiaccio
sta galleggiando da sola, — peccato!
Il dolore del libro non colorato
ribolle, gorgogliando come veleno,
e sta per uscire fuori, —
una bruciatura al freddo!
Oh, eh! — il cervello è sordo,
i miraggi della mente, insieme alle nonne,
stanno affilando i coltelli delle giudizioni:
è passato un secolo dopo la data di scadenza! —
sono in ritardo per il nostro romanzo
al 100% delle stazioni ferroviarie,
iconiche e non tanto significative,
ma ti amo da non ti scordar di me! —
sei d’accordo,
l’ombra che si sta annegando nel silenzio? —
sei zitto?
Allora, guarda e vedi! —
non ci sono ancore nella matrice del Venerdì, —
la realtà si ritira nel sonno delle nicchie,
il cavaliere — sotto il guscio del buco familiare,
la stella sopra la cima del Monte Athos
è caduta di nuovo dal cielo, —
sì, al contrario, nonostante…, malgrado…!
il mio cuore nella tua rete per le farfalle
è niente?!
Il mio sacco sta finora vuoto in attesa:
con chi?
nel giorno o di notte? impegnati
o condannati a girare uno dopo l’altro?
nella cattura? sotto la coperta?
è sgualcito il mio biglietto dagli sforzi inutili, —
l’Universo
è stato cucito in anticipo
dal Signore, croce per croce,
su una macchina da scrivere!
Secondo le previsioni,
si aspetta l’aria gelida ma di mimosa,
l’inverno è arrivato al punto morto! —
un manrovescio nella tempesta di neve,
lo schiaffo in faccia volò via dai cardini, —
il Creatore sta scherzando? —
le ragazze sorvegliate dal Cielo
sono fragili e troppo vulnerabili! —
ci sono poche primavere nella scorta,
mentre la neve gira già in coma,
però… facciamo l’altro!
Col potere di veto:
La luce alle tenebre!
La direzione verso l’estate!
La tristezza va gettata via dalla nave delle Galassie!
Sono un’isola del tesoro, attraccami!
Dall’Inizio dell’Inizio
è destinato il cammino di ogni Domani:
il crocevia dei mondi nebbiosi di Howard Love-Craft,
le date delle feste di palazzo,
la mappa degli astrologi-magi,
lo spirale di salite,
gli spettacoli sul palco del teatro,
la compatibilità dei nomi,
l’univocità dello stendardo della vittoria,
l’ordine dei tempi,
il mio Aprile, il tuo Febbraio,
vendetta di Marzo?
no, è barrato, allora
il ponte…
04.02.2024
4 Febbraio 2024
The Bridge of March
From the Beginning of the true Beginning,
the path of one’s Tomorrow is set,
as well as Misty Worlds of Howard Love-Craft,
as dates of palace feasts, the magi maps,
the spiral of ascension, each performance
on stage in theater, compatible surnames,
unambiguity of banners, flags, the order
of days and times, revenge of March, and more
your February, brazenly marched through
on canvas, black and white, by blooming April!
I’m a flower, so young, impudent… witch?!
Here is the chalk to circle a protection.
In binding — utter nonsense! — full of love,
enough for everyone, my paper boat’s sailing
among the ice, alone, and that’s a sin! —
You think the emptiness beyond the line is beauty?
Offset book’s pain boils, burning in the cold,
it’s bursting out, bubbling like a poison!
The knives of talks are sharpened by deaf brain,
illusions of my mind and judging grannies:
— A century of overdue! — I’m late…
one hundred one per cent of railway stations,
both too iconic and not so much at all, —
that deadly late to our love-story…
But still I love you — as forget-me-nots! —
Admit it, hiding shadow in silence,
you, drowning and mute, just look and see:
there are no anchors more in Friday matrix.
The cozy hole’s a shelter for the knight,
reality retreats in sleeping niches,
the star above the Mountain fell down —
again, against and breaking laws! — a trifle?! —
Your net for butterflies has catched my heart, enjoy!
My empty sack awaits: away with whom or how?
engaged or doomed to follow the trail?
to day? to night? or captured? under blanket?
The ticket’s shrunken — efforts were in vain.
The Universe was stitched crosswise beforehand
on a typewriter, fiction like, by God.
They forecast frosty air of mimosa, —
The winter is preoccupied, — dead end.
The slap of insult in the face of blizzard
flew off its hinges. Guarded from above,
too vulnerable, girls are so fragile!
Is the Creator kidding? — What is left
of spring in stash? The snow got a coma.
I’ll use my veto power — dark times! —
Turn on the lights! I’m heading for the summer.
Let’s overboard the sadness from the ship
of Galaxies! I am a treasure island,
so moor your Universe, since from the true Beginning,
the path of one’s Tomorrow is set,
as well as Misty Worlds of Howard Love-Craft,
as dates of palace feasts, the magi maps,
the spiral of ascension, each performance
on stage in theater, compatible surnames,
unambiguity of banners, flags, the order
of days and times, each step as well as each
my April and your February, even
revenge of March? — no, crossed out, so
it means the bridge…
04.02.2024
Febbruary 04, 2024
Γέφυρα του Μάρτη
Από την Αρχή της αληθινής Αρχής,
περιγράφεται η πορεία προς το Αύριο.
Ως οι ομιχλώδεις Κόσμοι
του Howard
Love-
craft,
οι ημερομηνίες των
γιορτών του παλατιού,
αστρικοί χάρτες
των μάγων,
η σπειροειδής ανάβαση,
οι παραστάσεις στη σκηνή
του θεάτρου,
η συμβατότητα των ονομάτων,
η σαφήνεια των πανό,
η σειρά των ημερών και του χρόνου,
η εκδίκηση
του Μαρτίου —
Ο ανθισμένος μου Απρίλης
εισέβαλε θρασύτατα
στον Φλεβάρη σου
και κρεμάστηκε στον
ασπρόμαυρο καμβά.
Και είμαι κορίτσι λουλουδάτο!
Νεαρή!
Τολμηρά!
Μάγισσα;
Εδώ είναι κάποια κιμωλία
για να σχεδιάσετε έναν
προστατευτικό κύκλο.
Στα βιβλία εκδίδονται
απόλυτες ανοησίες!
Γεμάτο αγάπη,
που είναι αρκετό για όλους,
το χάρτινο σκάφος
μου επιπλέει
ανάμεσα στον πάγο, μόνο του,
και είναι αμαρτία.
Πιστεύετε ότι το κενό
πέρα από τη γραμμή είναι ομορφιά;
Ο πόνος ενός αναβληθέντος
βιβλίου βράζει,
καίει στο κρύο,
εκρήγνυται,
αναβλύζει σαν δηλητήριο!
Τα μυαλά μαζί με τις γιαγιάδες
που κάθονται στο
παγκάκι ακονίζουν μαχαίρια
με αποδοκιμασία: —
ημερομηνία λήξης έληξε
έναν αιώνα πριν! —
Άργησα…
Έχω αργήσει κατά εκατόν
ένα τοις εκατό
σε σταθμούς εμβληματικούς
και μη, για να μπω
στην ιστορία της αγάπης μας.
Αλλά σε αγαπώ ακόμα —
τόσο που ποτέ
δεν θα με ξεχάσεις! —
Παραδέξου ότι είσαι μια σκιά,
που κρύβεται στη σιωπή —
Κοίτα τα και θα δεις:
δεν υπάρχουν άλλες άγκυρες
στη Matrix της Παρασκευής.
Μια ζεστή τρύπα είναι
ένα καταφύγιο για έναν ιππότη.
Η πραγματικότητα
υποχωρεί σε γωνίες ύπνου,
το αστέρι πάνω
από το βουνό έχει πέσει —
και πάλι, ενάντια στους
νόμους και παρά τους! —
Για σένα αυτό είναι μηδέν;! —
Το δίχτυ πεταλούδας
σας έχει πιάσει
την καρδιά μου, Απολαύστε!
Το κενό σακίδιο μου περιμένει:
να φύγει με ποιον και πώς;
Θα είμαστε
αρραβωνιασμένοι
ή καταδικασμένοι
να ακολουθούμε ο ένας
τον άλλον βήμα βήμα;
Το απόγευμα;
Τη νύχτα;
Ή σε αιχμαλωσία;
Κάτω από τα σκεπάσματα;
Το εισιτήριο τσαλακώθηκε —
οι προσπάθειες ήταν μάταιες.
Ο Θεός εκ των προτέρων
έγραψε το Σύμπαν σταυρούς
μαζί και απέναντι
με γραφομηχανή.
Προβλέπουν τον παγωμένο
αέρα της μιμόζας, —
ο χειμώνας αδιέξοδο —
είναι σοκαρισμένος εξαιτίας αυτού.
Από την προσβολή,
το χαστούκι βγήκε
από τους μεντεσέδες
στο πρόσωπο της χιονοθύελλας.
Προστατευμένα από ψηλά,
πολύ ευάλωτα, τα κορίτσια είναι
τόσο εύθραυστα!
Αστειεύεται ο Πλάστης του Σύμπαντος; —
Στη μυστική μου κρυψώνα έχουν
απομείνει λίγες άνοιξες.
Ο χειμώνας έχει φτάσει σε αδιέξοδο.
Είναι σε κατάσταση σοκ.
Σε σκοτεινούς καιρούς,
χρησιμοποιώ το δικαίωμα βέτο μου! —
Ας ανάψουμε το φως στο σκοτάδι!
Πάω για το καλοκαίρι.
Ας πετάξουμε τη λύπη
από το πλοίο του Γαλαξία!
Είμαι ένα νησί θησαυρού,
ορμίσου δίπλα μου!
Εξάλλου,
από την αρχή της αληθινής Αρχής,
περιγράφεται η πορεία προς το Αύριο.
Ως είναι οι ομιχλώδεις Κόσμοι
του Howard
Love-
craft,
οι ημερομηνίες των
γιορτών του παλατιού,
αστρικοί χάρτες
των μάγων,
η σπειροειδής ανάβαση,
οι παραστάσεις στη σκηνή
του θεάτρου,
η συμβατότητα των ονομάτων,
η σαφήνεια των πανό,
η σειρά των ημερών και του χρόνου,
κάθε βήμα,
όπως o Απρίλιος μου
και ο Φεβρουάριος σας,
ακόμη και εκδίκηση
του Μαρτίου;
— όχι, τη γέφυρα…
01 Φεβρουαρίου 2024
Солнце и Луна
Время — сближений родных вибраций,
Ладан Афонский — пыльцой на строчки,
Солнце за кадром — любви причастье,
Лайком цепляет Луну за душу! —
Стимул — улыбкам, мечтам и танцам,
Жадно держаться в ночи за повод,
Звёзды меж нами дрожат от страха
Рухнуть! — так сильно Луна скучает!
Саван сугробов смешон надеждам! —
Нежность цветами из снов — наружу,
Гору сдвигает молитв цунами —
В губы целует Луну царь-Солнце!
15 февраля 2024
Il Sole e la Luna
Nel Tempo di convergenza delle vibrazioni simili,
l’incenso dell’Athos è polline per le poesie.
Dietro le quinte, da Comunione d’Amore,
il Sole sta pescando l’anima della Luna, —
«mi piace» stimola sogni, sorrisi e danze
ad aggrapparsi ad una ragione di notte.
Le stelle tremano per la paura di crollare,
così tanto la Luna manca il Sole.
Il sudario funebre dei cumuli della neve
è ridicolo per le speranze, — la tenerezza
risorge dai sogni, spuntando dei fiori.
Il Monte è mosso dallo tsunami di preghiere,
il Sole sta baciando la Luna sulle labbra.
15 Febbraio 2024
The Sun and the Moon
It’s time for convergence of friendly vibrations,
the incense of Athos is pollen for psych.
Communion of Love is the Sun in the curtains,
just tenderly fishing the Moon Girl with like.
It’s more than incentive for smiles,
dreams and dances
to hold on to reasons, so thirsty to run.
The stars tremble scared of own collapses, —
the Moon goes crazy about the Sun.
The funeral shroud of snow hates hopes,
once, sprouting flowers, risen from sleeps.
Mount Athos is moved by a tsunami of prayers, —
the Sun King is kissing the Moon on the lips.
February 15, 2024
Ήλιος και Σελήνη
Ήρθε η ώρα για σύγκλιση φιλικών δονήσεων,
το θυμίαμα του Άθω είναι γύρη για την ποίηση.
Η Ευχαριστία της Αγάπης είναι ο Ήλιος,
που διεισδύει στο δωμάτιο πίσω
από τις κουρτίνες
και πιάνει την ψυχή της Σεληνης με likes.
Τούτες είναι ένα κίνητρο για να χαμογελάσει,
να ονειρευτεί και να χορέψει
και να κρατήσει τη νύχτα
για μια δικαιολογία για να μείνει στη γη.
Τα αστέρια
τρέμουν φοβισμένα για τις δικές
τους καταρρεύσεις, —
η Σελήνη τρελαίνεται για τον Ήλιο.
Το σάβανο του χιονιού είναι γελοίo για
τις ελπίδες,
επειδή μόλις είχαν ήδη αναβίωσει
από ένα όνειρο,
ανθίζουν σε λουλούδια.
Το Oρος Άθως κινήθηκε από ένα
τσουνάμι προσευχών, —
ο Ήλιος Βασιλιάς φιλά τη Σελήνη στα χείλη.
15 Φεβρουαρίου 2024
Афонский герб
День за днём — каждение по кругу…
Ни вина, ни привкуса вины.
Мы с тобой ниспосланы друг другу
В час шестой* в Созвездии войны.
Грех судить — Всевышнему виднее:
Марафон? — воскресные спринты? —
Мы Творцу заведомо роднее,
Чем Его бездушные принты.
Грех стенать — не выползти из кожи,
Но взлететь — воистину пора —
Мы с тобой — до пёрышка! — похожи
На орла… двуглавого орла.
21 февраля 2024
* Часы в церкви — читают/служат — не равны по времени длительности часа. Шестой час посвящен распятию Христа, крестным страданиям (от 6 до 9 часа место Распятия покрыла тьма).
Lo stemma del Monte Athos
Giorno per giorno incensando in cerchio,
ne vino, ne colpa — siamo stati inviati
l’uno all’altro alla ora sesta*
nella Costellazione di Guerra. Beati!
Niente giudizio, il Cielo sa meglio
a lunga distanza o sprint alla torre.
Siamo molto più simili al Creatore
che le Sue impronte senz’anima.
Niente lamento, non strisciamo mai fuori
dalla propria pelle su loro richieste,
ma decolliamo — fino all’ultima piuma
somigliamo all’aquila, quella a due teste.
21 Febbraio 2024
* Le ore in chiesa sono i testi che vanno letti dal prete e non hanno la durata di 60 minuti ognuna. La sesta ora e` dedicata alla Crocifissione di Christo e Sue sofferenze alle croce. Dalle 6 alle 9 il luogo della Crocifissione era coperto dalla tenebre.
Athos coat of arms
Day by day, incensing in a circle,
neither wine, nor guilty taste, — we were
sent to meet at six o’clock each other
in the Constellation of the War.
No judgement, Heavens know better:
marathon or Sunday summer sprints,
birds in love are dear to Creator
more than soulless powerful imprints.
No complains, we can’t crawl out skinless,
but it’s time for taking off — don’t run —
you and I are similar — up to the feathers —
to an eagle, the double-headed one.
February 24, 2024
* The hours in church are the texts to be read by the priest, they don’t have a duration of 60 minutes each. The sixth hour is dedicated to the Crucifixion of Christ and His suffering on the cross. From 6 to 9 o’clock the place of the Crucifixion was covered in darkness.
Το έμβλημα του Αγίου Oρους
Μέρα με τη μέρα, λιβάνισμα σε κύκλο,
ούτε κρασί, ούτε ένοχη γεύση, —
Συναντηθήκαμε στις έξι
στο Αστερισμό του Πολέμου.
Καμία κρίση, οι Ουρανοί γνωρίζουν καλύτερα:
μαραθώνιος ή καλοκαιρινά σπριντ της Κυριακής,
τα πουλιά που αγαπιούνται είναι πιο ερωτευμένa
στον Θεό από τα άψυχα αντίγραφά του.
Δεν μπορούμε να βγούμε από το δέρμα μας,
αλλά ήρθε η ώρα να απογειωθούμε,
γιατί εσύ κι εγώ με το τελευταίο φτερό
μοιάζουμε αετό, δικέφαλο αετό.
24 Φεβρουαρίου 2024
* Οι ώρες στην εκκλησία είναι τα κείμενα που διαβάζονται από τον ιερέα, δεν έχουν διάρκεια 60 λεπτών καθεμία. Η έκτη ώρα αφιερώνεται στη Σταύρωση του Χριστού και τα πάθη Του στο σταυρό. Από τις 6 έως τις 9 τοπική ώρα, ο τόπος της Σταύρωσης καλύφθηκε από σκοτάδι.
Причастное вино
Лайки — не письма,
но нечем топить
дом мой — Любовь…
Время оргазмов
трагичных высот
клянчит: «Дай сна!»
Стрелы боятся
незримых зеркал —
ранят стрелка…
Кровью пропитан
зефир облаков —
зреет вино…
Ты же — второе
моё «Я», а я —
первым — его…
Счастье — проснуться
с надеждой, что все
живы во мне…
27 марта 2024
Il vino da Comunione
I tuoi «mi piace» non sono lettere,
ma non c’è niente
con cui riscaldare
la mia casa — Amore.
Il tempo degli orgasmi
delle altezze tragiche
sta implorando:
«Dammi un po’ di sonno!»
Le frecce hanno paura
degli specchi invisibili,
perchè faranno male
al tiratore.
Il zefiro di nubi
è inzuppato di sangue, —
così si matura
il vino da Comunione.
Comunque, tu sei…
il mio secondo ’io’,
però l’ho fatto subito
il primo.
La felicità è svegliarmi
con la speranza che tutti
sono ancora vivi
nel mio cuore.
27 Marzo 2024
Communion Wine
Your likes are not letters,
but what’s else to heat with
my house the Love?
The time of the orgasms
of tragic deep heights
cries, «Give me some sleep!»
The arrows are scared —
invisible mirrors! —
the shooter is hurt.
The zephyr of clouds
is soaked so bloody —
the wine gets matured.
My Self is yours, darling,
the second one, though
I made yours my first…
Awaking with hope
that everyone still is
alive in my heart, —
That’s what happiness is.
March 27, 2024
Κρασί Θείας κοινωνίας
Τα likes σας δεν είναι γράμματα,
αλλά τι άλλο μπορώ να ζεστάνετε
το σπίτι μου, που είναι Αγάπη;
Ο χρόνος των οργασμών
των τραγικών βαθιών υψών φωνάζει,
Δώσε μου λίγο ύπνο!
Τα βέλη φοβούνται
τους αόρατους καθρέφτες —
επειδή τραυματίζουν τον σκοπευτή!
Ο ζέφυρος των σύννεφων
είναι εμποτισμένος τόσο αιματηρός —
το κρασί ωριμάζει.
Είσαι ο άλλος μου εαυτός,
αγάπη μου, αλλά τον έκανα
τον πρώτο μου…
Ευτυχία είναι να ξυπνάς
με την ελπίδα ότι όλοι είναι ζωντανοί
στην καρδιά σου.
27 Μαρτίου 2024
Вышивка
Тучи над тропами
в сети рыбацкие
плыли поврозь…
между Потопами
звёзды Арбатские
в Небо забрось!
Смирной и ладаном
встречу меж битвами —
первым из ста! —
в сердце разгаданном
вышьешь молитвами
душу Христа?
05 апреля 2024
Un Ricamo
Le nuvole sopra i sentieri comuni
galleggiavano separatamente
verso le reti da pesca.
Tra i Diluvi, lancia nel cielo
le stelle di vero talento
del vecchio passaggio.
Ti incontrerò nella pausa delle battaglie
con la mirra e l’incenso,
il primo di cento! —
Ricamerai con le tue preghiere sincere
nel mio cuore svelato
l’anima di Cristo?
05 Aprile 2024
Embroidery
The clouds over the common paths
were floating separately
towards the fishing nets…
Between the Floods, launch into the sky
the most talented stars
of the old main street.
I will meet you at the Battle break
with myrrh and incense —
the first of a hundred! —
would you embroider with prayers
the soul of Christ
in my revealed heart?
April 05, 2024
Бесплатный фрагмент закончился.
Купите книгу, чтобы продолжить чтение.