аннотация
Większość rzeczy na tym świecie stworzona została przez ludzi, którzy wytrwali, kiedy zdawało się, że nie ma już nadziei. — Dale Carnegie
Przedmowa
Mam przyjemność oddać w Wasze ręce drugi autorski tomik wierszy.
Zawiera on słowa poezji nacechowane emocjami, które towarzyszyły mi w ostatnim roku. A był to rok niezwykle trudny. Lecz podobno wszystko, co piękne w bólu się rodzi.
Przez ten czas powstały 42 wiersze.
Początkowo były to myśli pogmatwane jak splątana włóczka.
Potem jednak stały się czystą poezją.
Tym razem nie dokonuje podziału na rozdziały, choć takowy mógłby zaistnieć, albowiem i te utwory traktują o życiu i wartościach.
Zawierają pewien przekaz dotyczący mojej osobowości.
Stanowią również w rzeczy samej umiłowanie słów, które odpowiednio zestawione brzmią jak melodia ukrytej struny trąconej powinnością czytania.
Układ treści opiera się na alfabetycznym zamieszczeniu wierszy według tytułów.
Wyjątek stanowi utwór nomen omen tytułowy.
Tomik ten jest próbą posłużenia się teorią nadziei w celu odnalezienia odpowiedzi na aksjologiczne pytania ukryte gdzieś głęboko w nas.
Moim skromnym życzeniem jest, by tomik ów, by wiersze w nim zawarte, były właśnie jak tytułowa nadzieja. To właśnie ona towarzyszyła mi nieustannie w smutnych chwilach. Dawała promień światła tam, gdzie była ciemność.
Skrywała się pod postacią bliskich i przyjaciół, którzy mnie wspierali.
Dziękuję zatem moim synom, mamie, Przyjaciółce Mirce, koleżankom z pracy, Panu Gustawowi Lisowi, Panu dr Józefowi Zdunkowi.
Dziękuje wszystkim tym, którzy wyciągnęli do mnie pomocną dłoń.
Nawet nie sposób wszystkich wymienić.
Zatem wszystkim tym, którzy byli i są moją nadzieją dedykuję słowa moich wierszy…
Agnieszka