аннотация
❝ Chcę, abyście czytając moją opowieść, pamiętali o jednej rzeczy. Że pomimo całego bólu — przeszłego, obecnego oraz tego, który jeszcze nadejdzie — postąpiłabym dokładnie tak samo. Oraz o tym, że czasu, który spędziłam z tym mężczyzną, nie oddałabym za nic — z wyjątkiem tego, za co, ostatecznie, go oddałam.
[Richard Paul Evans — Obiecaj mi]
Mówiła wolno, jak gdyby z trudem znajdowała słowa, nerwowo pociera zeszpeconą sukienkę… Przeplata długimi momentami milczenia opowieść o swych losach. Opowieść o naukach, które odebrała, a które wszystkie, co do jednej, okazały się kłamliwe i bałamutne. O obietnicach, które jej złożono i których nie dotrzymano. Opowieść o tym, jak przeznaczenie, w które kazano jej wierzyć, zdradziło ją niecnie i wyzuło z dziedzictwa. O tym, jak za każdym razem, gdy już zaczynała wierzyć, spadały na nią poniewierka, ból, krzywda i upokorzenie.
O tym, jak ci, którym ufała i których kochała, zdradzili, nie przyszli z pomocą, gdy cierpiała, gdy groziły jej pohańbienie, męka i śmierć.
Opowieść o ideałach, którym zalecano jej być wierną, a które zawiodły, zdradziły, opuściły wtedy, gdy ich potrzebowała, dowodząc, jak niewiele były warte. O tym jak pomoc, przyjaźń — i miłość — znalazła wreszcie u tych, u których z pozoru nie należało szukać ani pomocy, ani przyjaźni.
Ale tego nikt nie mógł zobaczyć ani tym bardziej usłyszeć. Chata była dobrze ukryta wśród mgieł, na moczarach, na które nikt nie odważał się zapuszczać. ❞
[Andrzej Sapkowski — Wieża Jaskółki]